Ağ protokolleri

Ağ protokolleri cihazların ağlar arasında nasıl veri alışverişi yapacağını belirleyen bir dizi kural, sözleşme ve veri yapısıdır. Başka bir deyişle, ağ protokolleri, altyapı ve tasarım farklılıklarından bağımsız olarak, iki cihazın sorunsuz bilgi iletişimi için anlaması gereken dillere eşitlenebilir.

OSI modeli: Ağ protokollerinin çalışma şekli

Ağ protokollerinin farklarını anlamak için öncelikle Açık Sistemler Ara Bağlantısı (OSI) modeli hakkında bilgi edinilmesi zorunludur. Günümüzde kullanılan, İnternet çalışma iletişimi için birincil mimari model olarak kabul edilen ağ protokollerinin çoğu yapısal olarak OSI modeline dayanır.

OSI modeli iki ağ cihazı arasındaki iletişim sürecini 7 katmana ayırır. Bu 7 katmanın her birine bir görev veya görev grubu atanır. Tüm katmanlar kendi içlerinde bağımsızdır ve kendilerine atanan görevler bağımsız olarak yürütülebilir.

Bu durumu bir bağlama oturtma amacıyla OSI modelini izleyen iki ağ cihazı arasındaki iletişim sürecinin bir temsili aşağıda verilmiştir:

OSI modelindeki yedi katman iki gruba ayrılabilir: 7, 6 ve 5. katmanları içeren üst katmanlar ve 4, 3, 2 ve 1. katmanları içeren alt katmanlar. Üst katmanlar uygulama konularıyla, alt katmanlar ise veri taşıma konularıyla ilgilenir.

Ağ protokolü iletişim sürecini OSI modelinin her katmanında ayrı görevlere böler. İletişim alışverişinde her katmanda bir veya daha fazla ağ protokolü çalışır.

Aşağıda, OSI modelinin her katmanında bilgisayar ağındaki ağ protokolünün işleyişinin ayrıntılı açıklamaları yer almaktadır:

Katman 7:Uygulama katmanı ağ protokolleri	Sanal terminal, dosya ve iş aktarımı ve işlemleri gibi standart hizmetler sağlar.
Katman 6: Sunum katmanı ağ protokolleri	Birbirine benzemeyen sistemler arasındaki veri formatlarındaki farklılıkları maskeler. Verileri kodlar ve kodlarını çözer, verileri şifreler ve şifrelerini çözer ve verileri sıkıştırır ve açar.
Katman 5: Oturum katmanı ağ protokolleri	Kullanıcı oturum ve diyaloglarını yönetir. Kullanıcılar arasındaki oturumları tesis eder ve sonlandırır.
Katman 4: Aktarım katmanı ağ protokolleri	Ağlardaki uçtan uca mesaj iletimini yönetir. Hata kurtarma ve akış kontrol mekanizmaları aracılığıyla güvenilir ve sıralı paket sunumu sağlar.
Katman 3: Ağ katmanı protokolleri	Paketleri benzersiz ağ cihazı adreslerine göre yönlendirir. Ağ kaynaklarının tükenmesini önlemek için akış ve tıkanıklık kontrolü yapar.
Katman 2: Veri link katmanı ağ protokolleri	Paketleri çerçeveler. Paket iletim hatalarını saptar ve düzeltir.
Katman 1: Fiziksel katman ağ protokolleri	Ağ ortamı ve cihazlar arasındaki arayüzler. Optik, elektriksel ve mekanik özellikleri tanımlar.

Bazıları OSI modelinin artık gereksiz ve İletim Kontrol Protokolü (TCP)/IP ağ modelinden daha az önemli olduğunu söylese de, modelin yapısı protokol tartışmalarını çerçevelemeye ve çeşitli teknolojileri karşılaştırmaya yardımcı olduğu için bugün bile OSI modeline atıfta bulunulur.

Ağ protokollerinin sınıflandırılması

Artık OSI modelinin nasıl çalıştığını bildiğinize göre, doğrudan protokollerin sınıflandırılmasına dalabilirsiniz. Ağ iletişiminde kullanılan en önemli protokollerden bazıları aşağıda verilmiştir.

Uygulama katmanı ağ protokolleri

1. DHCP: Dinamik Ana Makine Konfigürasyon Protokolü

DHCP, ağ yöneticilerinin bir ağdaki IP adreslerinin atanmasını otomatik hale getirmeyi sağlayan bir iletişim protokolüdür. Bir IP ağında İnternete bağlanan her cihaz benzersiz bir IP’ye ihtiyaç duyar. DHCP ağ yöneticilerinin IP adreslerini merkezi bir noktadan dağıtmasına ve bir cihaz, ağdaki farklı bir yerden takıldığında otomatik olarak yeni bir IP adresi göndermesine olanak tanır. DHCP bir istemci-sunucu modelinde çalışır.

DHCP kullanmanın avantajları

• IP adreslerinin merkezi yönetimi.
• Yeni istemcilerin bir ağa sorunsuz şekilde eklenmesi.
• IP adreslerinin yeniden kullanılması, gereken toplam IP adresi sayısının azaltılması.

DHCP kullanmanın dezavantajları

• Aynı cihaz belirli bir süre boyunca birden fazla IP adresine sahip olabileceğinden, İnternet etkinliğinin izlenmesi sıkıcı hale gelir.
• DHCP donanımlı bilgisayarlar, IP'leri zaman içinde değiştiğinden sunucu olarak kullanılamaz.

2. DNS: Etki Alanı Adı Sistemi protokolü

DNS protokolü ana makine adlarının IP adreslerine çevrilmesine veya eşleştirilmesine yardımcı olur. DNS bir istemci-sunucu modelinde çalışır ve bir ad sunucuları hiyerarşisi üzerinde dağıtılmış veritabanı kullanır.

Ana bilgisayarlar IP adreslerine göre tanımlanır, ancak karmaşıklığı nedeniyle bir IP adresini ezberlemek zordur. IP'lerin de dinamik olması, alan adlarının IP adresleriyle eşleştirilmesini daha da gerekli hale getirir. DNS web sitelerinin alan adlarını sayısal IP adreslerine dönüştürerek bu sorunun çözülmesine yardımcı olur.

Avantajlar

• DNS İnternet erişimini kolaylaştırır.
• IP adreslerini ezberleme ihtiyacını ortadan kaldırır.

Dezavantajlar

• DNS sorguları, sorguyu başlatan istemciyle ilgili bilgi taşımaz. Bunun nedeni, DNS sunucusunun yalnızca sorgunun geldiği IP'yi görmesi ve sunucuyu bilgisayar korsanlarının manipülasyonuna açık hale getirmesidir
• DNS kök sunucuları ele geçirilirse, bilgisayar korsanlarının kimlik avı verileri için başka sayfalara yönlendirme yapmasını sağlayabilir.

3. FTP: Dosya Aktarım Protokolü

Dosya Aktarım Protokolü, hem yerel hem de uzak ana bilgisayarlar arasında dosya paylaşımını sağlar ve TCP üzerinde çalışır. Dosya aktarımı için FTP iki TCP bağlantısı oluşturur: kontrol ve veri bağlantısı. Kontrol bağlantısı, parolalar, dosyaları alma ve saklama komutları gibi kontrol bilgilerini aktarmak için kullanılır ve veri bağlantısı gerçek dosyayı aktarmak için kullanılır. Bu bağlantıların her ikisi de tüm dosya aktarım süreci boyunca paralel olarak çalışır.

Avantajlar

• Büyük dosyaların ve birden fazla dizinin aynı anda paylaşılmasını sağlar.
• Kesilen dosya paylaşımını devam ettirmenizi sağlar.
• Kayıp verileri kurtarmanızı ve bir dosya aktarımı planlamanızı sağlar.

Dezavantajlar

• FTP’de güvenlik yoktur. Veriler, kullanıcı adları ve parolalar düz metin olarak aktarılır, bu da onları kötü niyetli aktörlere karşı savunmasız hale getirir.
• FTP şifreleme kabiliyetine sahip değildir, bu da onu endüstri standartlarıyla uyumsuz hale getirir.

4. HTTP: Hiper Metin Aktarım Protokolü

HTTP, dağıtık, işbirlikçi ve hiper ortam bilgi sistemleri için kullanılan bir uygulama katmanı protokolüdür. Web tarayıcının istemci olarak hareket ettiği bir istemci-sunucu modelinde çalışır. Metin, resim ve diğer multimedya dosyaları gibi veriler HTTP kullanılarak World Wide Web üzerinden paylaşılır. İstek ve yanıt tipi bir protokol olarak istemci, sunucuya bir istek gönderir ve bu istek sunucu tarafından işlendikten sonra istemciye bir yanıt gönderilir.

HTTP durum bilgisi olmayan bir protokoldür, yani istemci ve sunucu yalnızca aralarındaki bağlantı sağlam olduğu sürece birbirlerinden haberdardır. Sonrasında hem istemci hem de sunucu birbirlerinin varlığını unutur. Bu olgu nedeniyle, istemci ve sunucunun her ikisi de istekler arasında bilgi tutamaz.

Avantajlar

• Daha az eş zamanlı bağlantı nedeniyle bellek kullanımı ve CPU kullanımı düşüktür.
• Hatalar bağlantılar kapatılmadan raporlanabilir.
• Daha az TCP bağlantısı sayesinde ağ tıkanıklığı azaltılır.

Dezavantajlar

• HTTP şifreleme kabiliyetine sahip değildir, bu da HTTP’yi daha az güvenli hale getirir.
• HTTP iletişim kurmak ve veri aktarmak için daha fazla güce ihtiyaç duyar.

5. IMAP ve IMAP4: İnternet Mesaj Erişim Protokolü (sürüm 4)

IMAP, son kullanıcıların e-posta istemcilerinden bir posta sunucusunda depolanan iletilere uzak cihazlarında yerel olarak bulunuyormuş gibi erişmelerini ve bunları değiştirmelerini sağlayan bir e-posta protokolüdür. IMAP bir istemci-sunucu modelini takip eder ve birden fazla istemcinin aynı anda ortak bir posta sunucusundaki iletilere erişmesine imkan verir. IMAP posta kutuları oluşturma, silme ve yeniden adlandırma; yeni iletileri denetleme; iletileri kalıcı olarak kaldırma; bayrakları ayarlama ve kaldırma ve çok daha fazlasına yönelik işlemler içerir. IMAP’ın güncel versiyonu versiyon 4, revizyon 1’dir.

Avantajlar

• E-postalar posta sunucusunda depolandığından, yerel depolama kullanımı minimum düzeydedir.
• E-postaların veya verilerin yanlışlıkla silinmesi durumunda, posta sunucusunda depolandıklarından her zaman geri alınabilirler.

Dezavantajlar

• E-postalar aktif bir İnternet bağlantısı olmadan çalışmaz.
• E-postaların son kullanıcılar tarafından yüksek oranda kullanılması daha fazla posta kutusu depolama alanı gerektirir, dolayısıyla maliyetler artar.

6. POP ve POP3: Post Office Protokolü (versiyon 3)

Post Office Protokolü aynı zamanda bir e-posta protokolüdür. Son kullanıcı bu protokolü kullanarak e-postaları mail sunucudan kendi e-posta istemcilerine indirebilir. E-postalar lokal olarak indirildikten sonra İnternet bağlantısı olmadan okunabilirler. Ayrıca e-postalar lokal olarak taşındıktan sonra mail sunucusundan silinerek boş alan yaratırlar. POP3, IMAP4'ten farklı olarak posta sunucusundaki iletilerle kapsamlı işlemler yapmak üzere tasarlanmamıştır. POP3, Post Office Protokolünün en güncel versiyonudur.

Avantajlar

• Yerel cihazlardaki e-postaları İnternet bağlantısı olmadan okuyun.
• E-postalar yerel olarak taşındıklarında silindikleri için posta sunucusunun yüksek depolama kapasitesine sahip olmasına gerek yoktur.

Dezavantajlar

• E-postaların indirildiği yerel cihaz çökerse veya çalınırsa, e-postalar kaybolur.

7. SMTP: Basit Mail Transfer Protokolü

SMTP, elektronik postayı güvenilir ve verimli şekilde aktarmak üzere tasarlanmış bir protokoldür. SMTP bir push protokolüdür ve e-posta gönderimi için kullanılır, POP ve IMAP ise son kullanıcı tarafında e-postaları almak için kullanılır. SMTP e-postaları sistemler arasında aktarır ve gelen e-postaları bildirir. Bir istemci SMTP kullanarak bir e-postayı aynı ağdaki başka bir istemciye veya her iki ağda da bulunan bir röle veya ağ geçidi erişimi aracılığıyla başka bir ağa aktarabilir.

Avantajlar

• Kurulum kolaylığı.
• Herhangi bir sisteme kısıtlamasız bağlanır.
• Sizin tarafınızdan herhangi bir geliştirmeye ihtiyaç duymaz.

Dezavantajlar

• Sunucular arasındaki konuşma alışverişi, bir mesajın gönderilmesini geciktirebilir ve ayrıca mesajın teslim edilmeme olasılığını artırır.
• Belirli güvenlik duvarları, SMTP ile kullanılan portları bloke edebilir.

8. Telnet: Terminal emülasyon protokolü

Telnet, kullanıcının bir uzak cihazla iletişim kurmasını sağlayan uygulama katmanı protokolüdür. Telnet sunucu programını çalıştıran başka bir uzak makinenin komut satırı arayüzüne erişen bir Telnet istemcisi kullanıcının makinesine yüklenir.

Telnet çoğunlukla ağ yöneticileri tarafından uzaktaki cihazlara erişim sağlamak ve bu cihazları yönetmek için kullanılır. Bir ağ yöneticisinin, uzak bir cihaza erişim sağlamak için uzak cihazın IP'sini veya ana bilgisayar adını girmesi gerekir, ardından ana bilgisayarla etkileşime girebilecek bir sanal terminal sunulur.

Avantajlar

• Birden fazla işletim sistemiyle uyumlu.
• Uzak cihazlarla hızlı bağlantısı sayesinde oldukça zaman kazandırır.

Dezavantajlar

• Telnet şifreleme özellikleri taşımaz ve kritik bilgileri açık metin olarak göndererek kötü niyetli aktörlerin işini kolaylaştırır.
• Ağır yazma hızları nedeniyle pahalıdır.

9. SNMP: Basit Ağ Yönetimi Protokolü

SNMP, bir IP ağındaki sunucular, iş istasyonları, yönlendiriciler, anahtarlar gibi düğümleri yönetme amacıyla kullanılan bir uygulama katmanı protokolüdür. SNMP, ağ yöneticilerinin ağ performansını izlemelerine, ağ aksaklıklarını belirlemelerine ve sorunları gidermelerine olanak tanır. SNMP protokolü üç bileşenden oluşur: yönetilen cihaz, SNMP aracısı ve bir SNMP yöneticisi.

SNMP aracısı yönetilen cihazda bulunur. Aracı, yönetim bilgileri hakkında yerel bilgiye sahip olan ve bu bilgileri SNMP yöneticisi ile uyumlu bir forma çeviren bir yazılım modülüdür. SNMP yöneticisi, SNMP aracısından elde edilen verileri sunarak ağ yöneticilerinin düğümleri etkili şekilde yönetmesine yardımcı olur.

Şu anda SNMP’nin üç versiyonu bulunur: SNMP v1, SNMP v2 ve SNMP v3. Hem versiyon 1 hem de versiyon 2, pek çok ortak özelliğe sahiptir, ancak SNMP v2 ek protokol işlemleri gibi geliştirmeler sunar. SNMP versiyon 3 (SNMP v3) önceki versiyonlara güvenlik ve uzaktan konfigürasyon kabiliyeti katar.

Sunum katmanı ağ protokolleri

LPP: Lightweight Sunum Protokolü

Lightweight Sunum Protokolü, bazı kısıtlı ortamlar için TCP/IP protokolleri üzerinde çalışan ağlarda OSI uygulama hizmetleri için kolaylaştırılmış destek sağlamaya yardımcı olur. LPP, belirli bir OSI uygulamaları sınıfı, yani uygulama bağlamı yalnızca bir İlişkilendirme Kontrol Hizmeti Ögesi (ACSE) ve bir Uzak İşlemler Hizmeti Ögesi (ROSE) içeren varlıklar için tasarlanmıştır. LPP, uygulama bağlamı daha kapsamlı olan, yani bir Güvenilir Aktarım Hizmeti Ögesi içeren varlıklar için geçerli değildir.

Oturum katmanı ağ protokolleri

RPC: Uzaktan Yordam Çağrısı protokolü

RPC, bir ağ aracılığıyla bir uzak bilgisayardaki programdan hizmet talep etmek için kullanılan bir protokoldür ve altta yatan ağ teknolojilerini anlamak zorunda kalmadan kullanılabilir. RPC, iletişim kuran programlar arasında mesajları taşımak için TCP veya UDP’yi kullanır. RPC de bir istemci-sunucu modelinde çalışır. Talep eden program istemci, hizmet veren program ise sunucudur.

Avantajlar

• RPC performansı iyileştirmek için çok sayıda protokol katmanını atlar.
• RPC ile yeniden kod yazma veya yeniden geliştirme çabaları asgariye indirilir.

Dezavantajlar

• Geniş alan ağları üzerinde etkili şekilde çalıştığı henüz kanıtlanmamıştır.
• RPC, TCP/IP dışında diğer taşıma protokollerini desteklemez.

Aktarım katmanı ağ protokolleri

1. TCP: Aktarım Kontrol Protokolü

TCP, sıralı onay kullanımı yoluyla uygulamalara güvenilir akış iletimi ve sanal bağlantı hizmeti sağlayan bir aktarım katmanı protokolüdür. TCP, veri aktarımından önce uygulamalar arasında bağlantı tesis edilmesi gerektirdiğinden bağlantı yönelimli bir protokoldür. TCP, akış kontrolü ve veri onayı sayesinde kapsamlı hata kontrolü sağlar. TCP verilerin sıralanmasını sağlar, yani veri paketleri alıcı uca sırayla ulaşır. TCP sayesinde kayıp veri paketleri yeniden iletilebilir.

Avantajlar

• TCP üç şeyi garanti eder: veri hedefe ulaşır, zamanında ulaşır ve tekrarlanmadan ulaşır.
• TCP, verileri iletimden önce otomatik olarak paketlere ayırır.

Dezavantajlar

• TCP, yayın ve çok noktaya yayın bağlantıları için kullanılamaz.

2. UDP: Kullanıcı Datagram Protokolü

UDP, basit ancak güvenilir olmayan bir mesaj hizmeti sağlayan bağlantısız bir aktarım katmanı protokolüdür. TCP’den farklı olarak UDP güvenilirlik, akış kontrolü veya hata kurtarma işlevleri katmaz. UDP, TCP'nin güvenilirlik mekanizmalarının gerekli olmadığı durumlarda kullanışlıdır. UDP ile kayıp veri paketleri yeniden iletilemez.

Avantajlar

• UDP sayesinde yayın ve çok noktaya yayın mümkündür.
• UDP, TCP’den daha hızlıdır.

Dezavantajlar

• UDP’de bir paketin teslim edilmemesi, iki kez teslim edilmesi veya hiç teslim edilmemesi mümkündür.
• Veri paketlerinin manuel olarak parçalanması gerekir.

Ağ katmanı protokolleri

1. IP: İnternet Protokolü (IPv4)

IPv4, paketlerin bir ağda yönlendirilmesine yardımcı olan adresleme ve kontrol bilgilerini içeren bir ağ katmanı protokolüdür. IP, veri paketlerini ağ üzerinden iletmek üzere TCP ile birlikte çalışır. IP altında, her ana bilgisayara iki ana bölümden oluşan 32 bitlik bir adres atanır: ağ numarası ve ana bilgisayar numarası. Ağ numarası bir ağı tanımlar ve İnternet tarafından atanır, ana bilgisayar numarası ise ağdaki bir ana bilgisayarı tanımlar ve bir ağ yöneticisi tarafından atanır. IP yalnızca paket iletiminden sorumludur ve TCP paketleri doğru sıraya koymaya yardımcı olur.

Avantajlar

• IPv4 gizlilik ve güvenliği sağlamak için verileri şifreler.
• IP ile veri yönlendirme daha ölçeklenebilir ve ekonomik hale gelir.

Dezavantajlar

• IPv4 yoğun emek gerektirir, karmaşıktır ve hatalara açıktır.

2. IPv6: İnternet Protokolü versiyon 6

IPv6, paketlerin ağda yönlendirilmesini sağlamak için adresleme ve kontrol bilgilerine sahip bir ağ katmanı protokolü olan İnternet Protokolünün en son versiyonudur. IPv6, IPv4'ün kullanımdan düşmesi durumuyla başa çıkmak üzere yaratılmıştır. Daha fazla adresleme seviyesini desteklemek için IP adres boyutunu 32 bitten 128 bite çıkarır.

Avantajlar

• IPv4'e kıyasla daha verimli yönlendirme ve paket işleme.
• IPv4’e kıyasla daha iyi güvenlik

Dezavantajlar

• IPv6, IPv4 üzerinde çalışan makinelerle uyumlu değildir.
• Cihazların IPv6'ya yükseltilmesinde yaşanan zorluklar.

3. ICMP: İnternet Kontrol Mesajı Protokolü

ICMP, ağ cihazları tarafından hata mesajları ve operasyonel bilgiler göndermek için kullanılan bir ağ katmanı destek protokolüdür. IP paketlerinde iletilen ICMP mesajları, ağ çalışması veya hatalı çalışmayla ilgili bant dışı mesajlar için kullanılır. ICMP, ağ hatalarını, tıkanıklığı ve zaman aşımlarını duyurmak ve sorun gidermeye yardımcı olmak için kullanılır.

Avantajlar

• ICMP ağ sorunlarını tespit etmek için kullanılır.

Dezavantajlar

• Çok sayıda ICMP mesajı gönderilmesi ağ trafiğini artırır.
• Kötü niyetli kullanıcılar çok sayıda ICMP hedefe ulaşılamıyor paketi gönderirse son kullanıcılar etkilenir.

Veri link katmanı ağ protokolleri

1. ARP: Adres Çözümleme Protokolü

Adres Çözümleme Protokolü, IP adreslerinin yerel ağda tanınan fiziksel makine adresleriyle (veya Ethernet için MAC adresiyle) eşleştirilmesine yardımcı olur. ARP önbelleği denilen bir tablo, her IP adresi ile karşılık gelen MAC adresi arasında bir korelasyon sağlamak için kullanılır. ARP bu korelasyonları yapmaya yönelik kurallar sunar ve adresleri her iki yönde de dönüştürmeye yardımcı olur.

Avantajlar

• ARP önbelleği tüm MAC adreslerini içerdiğinden ve bunları otomatik olarak IP'lerle eşleştirdiğinden MAC adreslerinin bilinmesi veya ezberlenmesi gerekmez.

Dezavantajlar

• ARP, ARP zehirlenmesi (spoofing) saldırıları denilen güvenlik saldırılarına karşı hassastır.
• ARP kullanılırken, bir bilgisayar korsanı bazen trafiği tamamen durdurabilir. Bu durum aynı zamanda ARP hizmet reddi olarak da bilinir.

2. SLIP: Seri Hat IP

SLIP, TCP/IP kullanan noktadan noktaya seri bağlantılar için kullanılır. SLIP, özel seri bağlantılarda ve bazen çevirmeli bağlantı amacıyla kullanılır. SLIP, ana bilgisayar ve yönlendirici karışımlarının birbirleriyle iletişim kurmasına izin vermek için kullanışlıdır; örneğin, ana bilgisayar-ana bilgisayar, ana bilgisayar-yönlendirici ve yönlendirici-yönlendirici, yaygın SLIP ağ konfigürasyonlarıdır. SLIP yalnızca bir paket çerçeveleme protokolüdür: IP paketlerini bir seri hat üzerinde çerçeveleyen bir dizi karakter tanımlar. Adresleme, paket tipi tanımlama, hata algılama veya düzeltme ya da sıkıştırma mekanizmaları sağlamaz.

Avantajlar

• Küçük bir ek yüke sahip olduğundan mikrodenetleyicilerde kullanıma uygundur.
• Mevcut çevirmeli bağlantıları ve telefon hatlarını yeniden kullanır.
• İnternet Protokolüne dayalı olduğundan dağıtımı kolaydır.

Dezavantajlar

• SLIP, aynı anda birden fazla OSI katmanında ağ bağlantılarının otomatik kurulumunu desteklemez.
• SLIP, bir modemden İnternet hizmet sağlayıcısına (ISP) İnternet üzerinden oluşturulan bir bağlantı gibi eş zamanlı bağlantıları desteklemez.

Ağınızı yönetmede sorun mu yaşıyorsunuz?

ManageEngine OpManager, bir IP ağındaki tüm ağ cihazlarının sağlık durumunu, performansını ve kullanılabilirliğini kutudan çıkar çıkmaz izleyen kapsamlı bir ağ izleme aracıdır. OpManager, çalışmak için yukarıda listelenen protokollerin çoğunu kullanır ve ağ cihazlarınız üzerinde tam kontrole sahip olmanızı sağlar. OpManager ile ilgili detaylı bilgi almak için  ücretsiz demo için kayıt olun veya  ücretsiz deneme sürümünü indirin.